Η αγάπη του ανθρώπου προς τον Θεό
«Αγαπήσω σε, Κύριε, η ισχύς μου. Κύριος στερέωμά μου και καταφυγή μου και ρύστης μου»
(Ψαλμ. ιζ’ 2,3)
Με την καρδιά του γεμάτη από αισθήματα ευγνωμοσύνης και χαράς ο προφήτης Δαυίδ αναφωνεί : «Θα σε αγαπώ πάντοτε Κύριέ μου, γιατί Συ είσαι η δύναμή μου. ναι, Συ ο Κύριό μου είσαι το ακλόνητο στήριγμά μου, το καταφύγιό μου και ο Λυτρωτής μου».
Στο διάβα του χρόνου πολλοί ύμνησαν και τραγούδησαν την αγάπη και δύναμη του Θεού. Όμως ο βασιλιάς του Ισραήλ, ο Δαυίδ, τους ξεπέρασε όλους. Ο ψαλμωδός και κιθαρωδός της θείας αγάπης, που με τους αθάνατους ψαλμούς του θα συγκινεί στους αιώνες τις ανθρώπινες καρδιές. Ο Δαυίδ «μόνος τους του Θεού δούλους εις αγγελικάς πανυχίδας διεγείρει, την γην ουρανού εργαζόμενος και τους ανθρώπους ισαγγέλους ποιών», σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος.
Τι δίψα, τι αγάπη, τι ευγνωμοσύνη, τι λατρεία, τι νοσταλγία του Θεού αναβλύζουν από κάθε ψαλμό του ιδιαίτερα ο 17ος ψαλμός είναι μια διακήρυξη της αγάπης του Δαυίδ για τον Κύριό του που έγραψε μάλλον στο τέλος της ζωής του, όταν ο Κύριος τον ανέδειξε νικητή όλων των εχθρών του. Παραθέτει πλήθος ονομασιών του Θεού, από πολλή αγάπη και ευγνωμοσύνη. Για να περιγράψει τι ήταν ο Θεός, γι’ αυτόν, σημειώνει πολλούς προσδιορισμούς, που δίνουν υψηλό τόνο και τρυφερότητα στον ψαλμό του. Ονομάζει τον Κύριό του «η ισχύς μου … στερέωμά μου … καταφυγή μου … ρύστης μου»
Η πρώτη και μεγάλη εντολή του Νόμου είναι : «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδιάς σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου και του πλησίον σου ως σε αυτόν» (Λουκ. ι΄27). Έτσι αγαπούσε ο Δαυίδ τον Θεό του : «με όλη του την καρδιά και με όλη του την ψυχή και με όλη του τη δύναμη και με ολόκληρη τη διάνοιά του» όλος ο εσωτερικός εαυτός μας, ο νους, η καρδιά, το πνεύμα, η θέληση, να δοθούν στο Θεό και να πλημμυρίζουν από αγάπη προς τον Κύριό μας.
Αν υπάρχει κάποιο αγαθό που πρέπει ν’ αγαπήσουμε, αυτό είναι το μόνο αγαθό, ο Θεός. Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να αιχμαλωτίσει την καρδιά μας, το συναίσθημά μας αυτό είναι ο Θεός. Τίποτε δεν πρέπει να μας απομακρύνει από αυτή την Αγία αγάπη : «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχώρια ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; … πέπεισμα γαρ ότι ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε άγγελος, ούτε αρχαί, ούτε μέλλοντα, ούτε ύψωμα. Ούτε βάθος, ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κύριω ημών» (Ρωμ. η’ 35-39)
Αυτή είναι η αγία αγάπη προς τον Θεό. Ουράνια, θεϊκή φωτιά, επουράνια σκάλα.
Μια άλλη μεγάλη ψυχή, ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος μέσα σε μια πρότασή του τα λέει όλα : «ουδέν γλυκύτερον ή το κένωσαι πάσαν την αγάπην προς τον Θεόν». Δηλαδή τίποτα δεν είναι πιο γλυκό, από το να αδειάσει κανείς όλη την αγάπη του προς τον Θεόν.
Πως όμως θα γίνει αυτό; Πως θα αγαπήσουμε κι εμείς έτσι το Θεό και Κύριό μας;
- Ø Με την προσευχή. «Η αγάπη προς του Πλάστη αναφλέγεται με την προσευχή» απαντά ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος και συνεχίζει : «Κατά δυόμενου εις προσευχήν το ανθρώπινον πνεύμα, φλέγεται προς την του Κυρίου αγάπην και ζέει τω πόθω κόρου της ευχής ούχ ευρίσκου, αλλ’ αεί προς του έρωτα του αγαθού εκκαιόμενου».
Μοιάζει το ανθρώπινο πνεύμα, μου λέει ο άγιος Μακάριος σαν τον δύτη που κάνει βουτιά μέσα στη θάλασσα για να βγάλει μαργαριτάρια. Με την διαφορά ότι ο δύτης δροσίζεται στα βάθη της θάλασσας, ενώ το πνεύμα του ανθρώπου, αναφλέγεται με την προσευχή, πέφτοντας στη θάλασσα της αγάπης του Θεού. Και τότε κοχλάζει σαν το βραστό νερό μέσα στη χύτρα, ο άγιος πόθος του Θεού. Για να χρησιμοποιήσουμε και ένα άλλο παράδειγμα. Μοιάζει η ψυχή με την αγία βάτο, που είδε ο Μωϋσής «την καιόμενη και ου καταφλεγομένη».
- Ø Με τη μνήμη του Θεού. Και εδώ Ο Άγιος Γρηγόριος, μας προσφέρει ένα ακριβό μαργαριτάρι : «Μνημονευτέον του Θεού μάλλον ή αναπνευστέον» (Άγιος Γρηγόριος), δηλαδή είναι σπουδεότερον και από την αναπνοή μας το να μνημονεύουμε τον Θεό.
Εκείνος που αγαπά τον Θεό, έχει πάντοτε μέσα στη σκέψη του τον αγαπημένο τον Κύριο. Ευχαριστείται να μιλάει για το Θεό και να ακούει τους άλλους να μιλάνε για τον πλάστη και δημιουργό μας.
- Ø Με την άσκηση : Για να γίνει ο άνθρωπος «Θείας Φύσεως κοινωνός», για να αγαπήσει τον Κύριό του, οφείλει να ασκείται κάθε μέρα στα πνευματικά γυμνάσματα. Στην πορεία του αυτή ο πιστός περνάει μέσα από το καμίνι της δοκιμασίας. Έτσι καθαρίζεται η ψυχή. Αποβάλλει, όπως ο χρυσός μέσα στο καμίνι, όλα τα ξένα στοιχεία. Τότε η αγάπη του προς το Θεό λάμπει σαν το καθαρό χρυσάφι των 24 καρατίων.
- Ø Με τη βία : Ο άγιος του Θεού άνθρωπος θεωρεί ότι μαζί με τον πόνο και την φροντίδα και την πολλή σπουδή χρειάζεται και η αγία βία στον εαυτό μας, για να αγαπήσουμε το Θεό μας.
Τέλος , τονίζει ο άγιος Μακάριος ότι για να πετύχουμε το μεγάλο αυτό σκοπό, μας είναι απαραίτητη και η συνεργασία του Χριστού.
Έτσι ο φτωχός και αμαρτωλός άνθρωπος καθαρίζεται με τη χάρη του Θεού από τις αδυναμίες του και ελευθερώνεται από τα πάθη του.
Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος και ο Ευαγγελιστής Ιωάννου λένε «Δια Χριστού δίψησαν, ίνα σε μεθύσει της αγάπης αυτού και ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ». (Α Ιωαν. δ΄, 6)
