Θεία Κοινωνία
«Εμάχοντο ούν προς αλλήλους οι Ιουδαίοι λέγοντες٠ πως δύνανται ούτος ημίν δούναι την σάρκα φαγείν; είπεν ούν αυτοίς ο Ιησούς٠ αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ούκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Η γαρ σάρξ μου αληθώς εστί βρώσις, και το αίμα μου αληθώς εστί πόσις. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ».
(Ιωαν στ΄ 52-56)
Φιλονικούσαν, λέγει, αναμεταξύ τους οι Εβραίοι και λέγανε :
Πως είναι δυνατόν να μας δώσει αυτός τη σάρκα του να φάμε και συγχρόνως να μένει άρτος ζωντανός;
Τους είπε λοιπόν ο Ιησούς :
Σας διαβεβαιώνω, ότι εάν δεν φάτε δια μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και δεν πιείτε το αίμα Του, δεν είναι δυνατόν να έχετε μέσα σας ζωή.
Εκείνος, που τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου. Αυτός δηλαδή που με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας γίνεται συμμέτοχος της ζωής μου και της θυσίας μου, εχεί, από τώρα, από την ζωή του στη γη, εξασφαλίσει την αιωνιότητα της ζωής. Κι εγώ θα τον αναστήσω ένδοξα κατά την μεγάλη ημέρα της κρίσεως.
Ναι! Θα έχει αυτός ζωή αιώνια, γιατί η σάρκα μου είναι αληθινή και πραγματική τροφή και το αίμα μου είναι πραγματικό ποτό.
Εκείνος, που τρώγει την σάρκα και πίνει το αίμα μου ενώνεται μαζί μου στενότατα σ’ ένα πνευματικό σώμα έτσι, που αυτός να μένει μέσα σε μένα κι εγώ να μένω μέσα σ’ αυτόν, μεταβάλλοντάς τον κατοικητήριο της Θεότητας.
Η κακοήθης αναιμία, παρ’ όλο που δεν έχει σοβαρές ανωμαλίες στον οργανισμό ούτε φανερές αλλοιώσεις, κι ενώ ο άρρωστος δεν πονά ούτε υποφέρει, όμως αργοπεθαίνει και κανείς στο τέλος δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Ο γιατρός καταβάλλει απεγνωσμένες προσπάθειες, συνιστά φάρμακα, δυναμωτική τροφή και προπαντός επιβάλλει μεταγγίσεις αίματος.
Αυτό το φαινόμενο του αναιμικού ανθρώπου, που σιγά – σιγά σβήνει, παρουσιάζει συχνά ο σημερινός χριστιανός του 21ου αιώνα. Γιατί πάσχει από αναιμία ψυχής. Και συνεπώς έχει ανάγκη από μεταγγίσεις αίματος. Φυσικά όχι από συνηθισμένο ανθρώπινο αίμα, γιατί δεν είναι δυνατόν να βοηθήσει την ψυχή. Έχει απόλυτη ανάγκη από κάποιο άλλο αίμα. Από το αίμα «το εκχυθέν υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας». Από το Ζωοπάροχο αίμα του Χριστού.
Ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης λέει χαρακτηριστικά «όταν ένας άνθρωπος έχει ανάγκη από μετάγγιση και βρίσκει το αίμα της δικής του ομάδας χαίρεται, γιατί ελπίζει να σωθεί με τη μετάγγιση αυτή. Αλλά πόσο περισσότερο πρέπει να χαιρόμαστε και να σκιρτά η καρδιά μας, όταν γίνεται σε μας μια μετάγγιση ΘΕΪΚΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ. Μετάγγισηα όχι από αίμα της δικής μας ακάθαρτης κατηγορίας, αλλά από πάναγνο και πανάσπιλο, ΑΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ, για να μας μεταδώσει θεία ζωή, να μας κάνει χριστοφόρους και θεοφόρους. Και το αίμα του Χριστού ταιριάζει σ’ όλες τις ομάδες.
Με τη Θεία Κοινωνία γίνεται μια μετάγγιση. Μέσα στο δικό μας αμαρτωλό αίμα μεταγγίζεται το «τίμιο και πανάγιον και πανακήρατου και ζωηρόν αίμα του Χριστού». Μέσα στις φλέβες του θνητού σώματός μας εισέρχεται και ρέει το αίμα του Ιησού.
Η θυσία του Γολγοθά, επαναλαμβάνεται. Η κάθε Αγία Τράπεζα είναι ένας Γολγοθάς. Και το τίμιο αίμα, που ράντισε τους βράχους του Γολγοθά, το ίδιο αίμα ραντίζει και τα θυσιαστήρια της Εκκλησίας μας. Και καλούνται κάθε φορά με το στόμα του ιερέως οι αναιμικοί να προσέλθουν. Για να τους γίνει η σωτηρία μετάγγιση. Πόσοι όμως το αισθάνονται; Άλλοι πάλι χριστιανοί της εποχής μας, εποχής της αφθονίας των υλικών αγαθών και των ανέσεων, που μας χάρισε ο τεχνικός πολιτισμός, δίνουν την εικόνα ανθρώπου, που βρίσκεται σε έρημο και πεινά και διψά, ενώ έχει στη διάθεσή του μια ανεξάντλητη πηγή αγαθών. Ο σύγχρονος άνθρωπος συχνά λιμοκτονεί ή πεθαίνει από δίψα. Μοιάζει με τον Τάνταλο, που βρίσκεται κοντά στη πηγή και δεν μπορεί να πιει. Ή δεν ξέρει ότι βρίσκεται πολύ κοντά του και πάντοτε στη διάθεσή του η ανεξάντλητη πηγή των αγαθών.
Λίγα χρόνια πριν έγραψαν οι εφημερίδες για το τραγικό τέλος, που είχαν δύο αδελφές στην Αμερική. Μετά το θάνατο του πατέρα τους και μη μπορώντας να εργασθούν, βρέθηκαν σε μεγάλη απόγνωση. Και η μία παραφρόνησε και η άλλη πέθανε από πείνα. Και το τραγικό ήταν, ότι στο συρτάρι, που καθημερινά άνοιγαν, στο βάθος, υπήρχαν ομόλογα τραπέζης του πατέρα τους με μεγάλη αξία. Το βρήκαν μετά το θάνατό τους το θησαυρό, που είχαν στα χέρια τους και …
Και η ιστορία αυτή θυμίζει κάτι άλλο. Όταν, πριν από πολλά χρόνια, πήγαν στην Αφρική οι πρώτοι Ευρωπαίοι εξερευνητές, βρήκαν τα παιδιά των Ιθαγενών να παίζουν στους δρόμους βώλους με μαργαριτάρια. Και οι μαύροι πέθαιναν από την πείνα, γιατί δεν ήξεραν την αξία των μαργαριταριών, που υπήρχαν άφθονα γύρω τους. Τι κρίμα!…
Τι κρίμα που και σήμερα, ύστερα από 2009 χρόνια, υπάρχουν Χριστιανοί, που αγνοούν την αξία του «πολύτιμου μαργαριταριού»! και πεινούν και διψούν, ενώ ο Κύριος μας βεβαιώνει : «Εγώ ειμί ο άρτος της ζωής. Ο ερχόμενος προς με ού μη πεινάσει» και «εάν τις διψά ερχέσθω προς με και πινέτω». Πόσοι περιπλανώνται στην έρημο της ζωής και «η ψυχή τους άνυδρος εστί», ενώ βρίσκονται τόσο κοντά στην «Πηγή της ζωής». Και τρέχουν σαν διψασμένα ελάφια και ζητούν την δροσιά της ψυχής. Ψάχνουν να βρουν τη χαρά παντού, στην επιστήμη, στην τέχνη, στο χρήμα, πίνουν αχόρταγα τα ηδύποτα της αμαρτίας και το αίσθημα της πείνας και της δίψας ολοένα μεγαλώνει. Η πείνα γίνεται απληστία και η δίψα φωτιά, που κατακαίει την ύπαρξή τους. Και το κενό μεγαλώνει στην ψυχή και το ανικανοποίητο μαζί με το άγχος είναι τα πιο σημαντικά γνωρίσματα της εποχής μας.
Ο μεγάλος Χριστιανός συγγραφέας Τζοβάνη Παπίνι γράφει κάπου στο «Βίο του Ιησού» : «Ο πεινασμένος νομίζει πως θέλει ψωμί, ενώ θέλει Εσένα. Ο άρρωστος έχει την ιδέα πως αυτό που του λείπει είναι η υγεία, ενώ στην πραγματικότητα του λείπεις Εσύ… Όποιος ψάχνει για αλήθεια, ψάχνει για Σένα, που είσαι Αλήθεια…» Για πολλούς διψασμένους όμως της εποχής μας ταιριάζουν πιο πολύ τα λόγια, που λέχθηκαν χιλιάδες χρόνια πριν από το σώμα του προφήτη Ιερεμία : «Εμέ εγκατέλιπον πηγήν ύδατος ζωής και ώρυξαν εαυτούς λάκκους συντετριμμένους». Άφησαν τα γάργαρα νερά, την κρυστάλλινη πηγή και θέλησαν να ξεδιψάσουν στα θολά νερά της αμαρτίας.
Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι χριστιανοί που ο διάβολος κατόρθωσε να νεκρώσει μέσα στην ύπαρξή τους το αίσθημα της πείνας και της δίψας για την τροφή της ψυχής που είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη του πονηρού. Και χαίρεται, όσο δεν χαίρεται, όταν σπρώχνει τον άνθρωπο στην αμαρτία. Γιατί τότε απομένει η μετάνοια και η ελπίδα της σωτηρίας. Ενώ οι άνθρωποι αυτοί μοιάζουν με τις κληματόβεργες, που δεν είναι ενωμένες με το κλήμα. Και έπαψε ο χυμός της ζωής να τροφοδοτεί τις ψυχές τους και ξεράθηκαν από την αδιαφορία. Πως μπορούν να ζουν χωρίς «τον Άρτο της ζωής» και το «ύδωρ της αθανασίας». Να γιατί χαίρεται ο διάβολος. Τελειώνοντας θέλω να ευχηθώ μετά από αυτά που ειπώθηκαν να βοηθηθούμε ώστε να πλησιάσουμε το «Εσφαγμένο Αρνίον» και να τροφοδοτούμε την ψυχή μας με το ΑΙΜΑ, που τρέχει πάντοτε από τις ανοιχτές πληγές της αγάπης ΤΟΥ.
