ΤΟ ΚΑΥΧΗΜΑ ΜΑΣ «Ἐµοὶ µὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ µὴ ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Κυρίου…»

Στοὺς Γαλάτες γράφει µὲ πόνο ψυχῆς ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν. Οἱ ἰουδαΐζοντες ψευτοδιδάσκαλοι τοὺς εἶχαν παρασύρει νὰ τηροῦν διάφορες διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ νόµου. Μεγάλο πρόβληµα ἦταν γιὰ τὴν Ἐκκλησία τῶν ἀποστολικῶν χρόνων οἱ Χριστιανοί, ποὺ προέρχονταν ἀπὸ τὶς τάξεις τῶν Ἰουδαίων. Ἐξακολουθοῦσαν νὰ πιστεύουν καὶ νὰ τηροῦν διάφορες τελετουργικὲς διατάξεις τοῦ Νόµου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Τὶς θεωροῦσαν ἀπαραίτητες γιὰ τὴ σωτηρία καὶ προσπαθοῦσαν νὰ τὶς ἐπιβάλλουν καὶ στοὺς ἄλλους Χριστιανοὺς ποὺ ἦταν προηγουµένως εἰδωλολάτρες. Τὸ καύχηµά τους ἦταν ἡ τήρηση τῶν διατάξεων τοῦ Νόµου καὶ ἡ περιτοµή, ποὺ εἶχαν ἐπιβάλει καὶ στοὺς Γαλάτες. Σ’ αὐτὸ τὸ ψεύτικο καύχηµα ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπαντᾶ µὲ µιὰ ἄλλη καύχηση ποὺ εἶναι γνήσια χριστιανική: τὴν καύχηση γιὰ τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου.

Τὸ καύχηµα τοῦ Παύλου. Πηγὴ καυχήσεως εἶναι ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸν Ἀπόστολό µας, ἀλλὰ καὶ γιὰ κάθε ἀληθινὸ Χριστιανό. Καὶ πρῶτα-πρῶτα γιατὶ ἐκφράζει τὴ µεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καυχόµαστε γιὰ τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου σηµαίνει, πὼς νιώθουµε ἱερὴ καύχηση γιὰ τὴν ἀπεριόριστη ἀγάπη ποὺ ἔδειξε ὁ Θεὸς Πατέρας γιὰ µᾶς τὰ ἁµαρτωλὰ παιδιά Του: «Συνίστησι τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡµᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁµαρτωλῶν ὄντων ἡµῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡµῶν ἀπέθανε» (Ρωµ. ε’ 8). Τὸν µονογενῆ Υἱό του ὁ Θεὸς τὸν θυσίασε ἐπάνω στὸν Σταυρό, γιὰ νὰ µᾶς λυτρώσει καὶ νὰ µᾶς σώσει ἀπὸ τὴν αἰώνια καταδίκη. Αὐτὴ ἡ µεγάλη θυσία φανερώνει καὶ τὴ µεγάλη ἀξία τοῦ κάθε ἀνθρώπου. «Τί εἶναι τὸ καύχηµα τοῦ Σταυροῦ;» ρωτάει ὁ ἱερὸς Χρυσόστοµος καὶ ἀπαντάει: «Ὅτι ὁ Χριστὸς γιὰ µένα ἔλαβε δούλου µορφή. Καὶ ἔπαθε γιὰ µένα τὸν δοῦλο, τὸν ἐχθρό, τὸν ἀγνώµονα. Ἀλλὰ τόσο πολὺ µὲ ἀγάπησε, ποὺ καὶ τὸν ἑαυτό του θυσίασε γιὰ µένα». Ἀκόµα καυχόµαστε γιὰ τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ µας, γιατὶ εἶναι ἡ ἐλπίδα µας καὶ τὸ στήριγµά µας. Στὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου µας στηρίζονται ὅλες οἱ ἐλπίδες µας. Εἶναι τὸ µυστήριο τῆς πίστεως καὶ ἡ δύναµη τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπειδὴ ἀκριβῶς στήθηκε ὁ Σταυρὸς µποροῦµε κι ἐµεῖς νὰ ἐλπίζουµε στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ὁ Σταυρὸς ἀποτελεῖ τὴν ἀσφαλῆ ἐγγύηση γιὰ τὴν ἀπεριόριστη εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ. Προσβλέποντας στὸν Σταυρὸ µποροῦµε νὰ προσεγγίζουµε µὲ παρρησία στὸν θρόνο τῆς χάριτος. (Ἑβρ. δ’ 16). Ἐπάνω στὸν Σταυρὸ δόθηκε ἡ πιὸ συγκλονιστικὴ µάχη. Στὸν Σταυρὸ ἐπάνω νικήθηκε ὁ Διάβολος. «Σηµεῖόν ἐστι µέγιστον» ὁ Σταυρός, γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαµᾶς, «καὶ τρόπαιον Χριστοῦ κατὰ τοῦ διαβόλου…»

Καὶ δικό µας καύχηµα. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ 21ου αἰῶνα καυχᾶται γιὰ πολλὰ ἐπιτεύγµατά του, ὄχι ὅµως γιὰ τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Καυχᾶται γιὰ τὶς ἀνακαλύψεις του, τὴν τεράστια πρόοδό του στὴν σύγχρονη τεχνολογία. Καὶ ὅµως ὅλα αὐτὰ ἐλάχιστα µποροῦν νὰ τοῦ προσφέρουν στὴν ἀντιµετώπιση καὶ λύση τῶν µεγάλων προβληµάτων τῆς ζωῆς. Ὁ Σταυρὸς καὶ ἡ ἀκαταµάχητη δύναµη ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ αὐτὸν ἀποτελοῦν τὸ στήριγµα, τὴν ἐλπίδα καὶ τὸ καύχηµα τοῦ κάθε πιστοῦ. Στὶς κρίσιµες ὧρες τῆς δοκιµασίας καὶ τοῦ σκληροῦ ἀγῶνα ἀπὸ ἐκεῖ ἀντλεῖ τὸ θάρρος. Σηκώνοντας τὸν σταυρό του δὲν λυγίζει, γιατὶ γνωρίζει ὅτι δὲν µπορεῖ νὰ εἶναι κανεὶς «κοινωνὸς τῆς παρακλήσεως» τοῦ Χριστοῦ, ἂν δὲν γίνεται καὶ κοινωνὸς τῶν «παθηµάτων» Του. Καυχᾶται καὶ χαίρει καὶ ποτὲ δὲν ἀπογοητεύεται, γιατὶ ἀτενίζοντας τὸν σταυρωµένο Κύριο παίρνει τὴ δύναµη νὰ προχωρεῖ. Ἂν οἱ ἄνθρωποι ποὺ στήριξαν τὶς ἐλπίδες τους στὸν κόσµο καὶ στὰ τοῦ κόσµου γνώρισαν τὴν τραγικότητα τῶν διαψευσµένων ἐλπίδων, ὁ Χριστιανὸς ἀτενίζει πέρα ἀπὸ τὸ Γολγοθᾶ νὰ ροδοχαράζει τὸ φῶς καὶ ἡ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως. Γι’ αὐτὸ καυχᾶται γιὰ τὸν Σταυρό, τὸ τρόπαιο τῆς νίκης.