Ο π. Κωνσταντίνος της καρδιάς μας!
Inmemoriam για τον π. Κωνσταντίνο της καρδιάς μας!
Ένας σπουδαίος άνθρωπος που προσέφερε πολλά, δεν είναι πια ανάμεσά μας. Ο π. Κωνσταντίνος Σακαρίδης, αφού διακόνησε για πάνω από μισόν αιώνα την πόλη μας, αναχώρησε από τον κόσμο ετούτο…Μια μορφή εξαγιασμένη, ιερουργώντας το μυστήριο της μετανοίας, την εξομολόγηση, στάθηκε δίπλα μας ως αληθινός Πατέρας που συμπορεύεται και βαστάζει πάνω του το δικό μας πρόβλημα…όποιο και αν είναι…
Πόσες ψυχές βρήκαν ανάπαυση και γαλήνη στο πετραχήλι του! Όλοι, πάντοτε ευπρόσδεκτοι: γνωστοί, άγνωστοι, σχετικοί με τον χώρο Εκκλησίας αλλά και εκείνοι που δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Καμία εξαίρεση· καμία διάκριση. Όλοι παιδιά του ήταν. Όλοι και όλες τις ώρες.
Ωράριο «λειτουργίας»…δεν είχε. Η ζωή του ολάκερη ως προσφορά…ήταν το «ωράριό» του…ο χώρος και ο χρόνος της εργασίας του. Κάθε σταλαγματιά του βίου του, μία απέραντη θυσία, στον Θεόευάρεστη. Κάθε λεπτό της ύπαρξής του, πάντοτε…μια αγκαλιά γεμάτη στοργή, αγάπη και κατανόηση…για τον συνάνθρωπο…όποιος και ήταν αυτός!
Δεν ήταν μόνο η εξομολόγηση, στην οποίαν ώρες ατέλειωτες αφιέρωνε. Έπαιρνε πάνω στους ώμους του, με προθυμία και αυταπάρνηση, ένα σωρό φορτία. Άοκνος εργάτης του Ευαγγελίου. Ως ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου, με προθυμία έσπευδε για να κηρύξει τον λόγο του Θεού σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά του τόπου μας, να τελέσει το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, εκεί όπου δεν υπήρχε ιερέας, να επισκεφτεί τους φυλακισμένους, να οργανώσει τις Χριστιανικές Μαθητικές Ομάδες, την «καρδιά» του κατηχητικού έργου που εγκαινίασε η Αδελφότητα Θεολόγων «ΖΩΗ», να μεριμνήσει για τους Κύκλους Μελέτης Αγίας Γραφής, να δώσει την ψυχή του για την χριστιανική κατασκήνωση της Νέας Ηρακλείτσας, να παραινέσει και να καθοδηγήσει όλα τα στελέχη της Χριστιανικής Ένωσης Καβάλας, έναν προς έναν.
Κοντά σε όλα αυτά, η καρδιά του ποθούσε να μεταδώσει λόγο Χριστού και πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας. Από τη νιότη του καλλιεργούσε μέσα του αυτόν τον πόθο. Πρωτοστατούσε με ενθουσιασμό για την οργάνωση της Εξωτερικής Ιεραποστολής της Μητροπόλεώς μας.
Πόσες φορές επισκέφτηκε την Ουγκάντα… που τόσο αγάπησε, για να κηρύξει το Ευαγγέλιο στους αδελφούς μας στην Αφρική! Η μέριμνά του για τον συνάνθρωπο δεν είχε τελειωμό. Και όμως! Έβρισκε χρόνο για αυτό που η Εκκλησία μας αποκαλεί «ησυχία». Μελετούσε και προσευχόταν με κατάνυξη. Αντλώντας έμπνευσηαπό το πνευματικό θησαυροφυλάκιο των εμπειριών του, έπαιρνε στο χέρι τη γραφίδα, για να έλθουνστο φως βιβλία με θεολογικό βάθος!
Είναι αδύνατον να απαριθμήσουμε εδώ και τώρα το τι έχει πράξει για χάρη μας. Άλλωστε, δεν επιθυμούσε μάταιη δόξα, δεν ονειρευόταν την προβολή. Τίποτε το δελεαστικό δεν τον σαγήνευσε από τον κόσμο ετούτον. Ποτέ και με κανέναν τρόπο… Η ταπείνωση και ο αλτρουϊσμός ήταν το «φυσικό» του περιβάλλον…
Πολλούς από μας είχε την χαρά να γνωρίσει εκ κοιλίας μητρός, πριν ακόμη εμείς γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Μας βάφτισε. Οδήγησε τα βήματά μας στη μητέρα Εκκλησία. Έκτοτε, μας είχε πάντοτε στην προσευχή του. Μας στήριζε σε κάθε δύσκολη στιγμή. Συνταξιδευτής στη λύπη μας. Συνοδοιπόρος στην χαρά μας!
Θαύμαζε τον Απόστολο Παύλο και επεσήμανε διαρκώς ότι στη ζωή του Χριστιανού δεν χωρά κανένα είδος υστεροβουλίας και ιδιοτέλειας. Αν θέλεις να είσαι και να λέγεσαι Χριστιανός, τότε λαμβάνεις και την πρόσκληση να ζεις εν Χριστώ, με ευθύτητα και ειλικρίνεια απέναντι στους άλλους, απέναντι στον Θεό, μα κυρίως, απέναντι στον εαυτό σου…
Δεν υπάρχουν κρατούμενα για σένα, αν θέλεις να φέρεις επάνω σου το όνομα του Χριστιανού. Αγαπάς τον Χριστό με τα τέσσερα τέταρτα της καρδιάς σου. Συντονίζεσαι απόλυτα με μία κεντρική ιδέα, με μία πρόταση ζωής, καθώς μπροστά σου απλώνεται ένας ορίζοντας…καθαρός, γνήσιος, αυθεντικός: Στο πρόσωπο του άλλου βλέπω τον Χριστό.
Ο άλλος, ο οποιοσδήποτε άλλος, που δεν είμαι εγώ, αλλά είναι ο άλλος, ο διαφορετικός, ο ξένος…αυτός λοιπόν ο άλλος…είναι ο αδελφός μου, είναι ο παράδεισός μου, είναι ο λόγος για τον οποίον ζω, είναι ο λόγος για τον οποίον θέλω να υπάρχω…διότι μέσα στα μάτια του βλέπω τον Χριστό, που είναι η ανάσα μου, είναι η ζωή μου!
Αγάπη προς τον Χριστό είναι αγάπη για τον άλλον· αγάπη ανυπόκριτη, άδολη, ειλικρινής· ανιδιοτελής αγάπη, δίχως κρατούμενα…δίχως όρια…δίχως αμφιβολία! Ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία της αγάπης και η Εκκλησία του Χριστού είναι μια μεγάλη αγκαλιά που χωρά τον κόσμο ολάκερο!
Δεν μπορώ να ξεχάσω, τι μου έλεγε συχνά στην εξομολόγηση. “Αν σε στενοχώρησα, παιδί, μου, να σου βάλω μετάνοια! Συγχώρεσέ με!”…Στο άκουσμα αυτής της φράσης, με μιας έπιανα το χέρι του να το φιλήσω και να του πω «Πάτερ μου, εσείς θα βάλετε μετάνοια σε μένα;»… και σαν να μην έφτανε αυτό, προλάβαινε και μου φιλούσε το χέρι εκείνος, πριν προλάβω εγώ να φιλήσω το δικό του… Τι θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς μπροστά σ’ έναν τέτοιον παροξυσμό αγάπης! Αν ένας άνθρωπος μας αγαπά τόσο πολύ, τότε πόσο πιότερο μας αγαπάει ο Θεός!
Δεν είναι λίγες οι φορές που σχηματίζουμε, οι ίδιοι, την εικόνα ενός Θεού δυνάστη, τιμωρού, που εποπτεύει και την παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής μας, που έχει ετοιμάσει τα «καζάνια» της κόλασης, για να μας δώσει το αντίτιμο των πράξεών μας. Εντούτοις, η Εκκλησία μας διδάσκει και γεύεται έναν Θεό που αγαπά…έναν Θεό που μόνον αγαπά· μιλά για έναν Θεό που είναι η αγάπη! Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.
Εσύ, αγαπημένε μας πατέρα Κωνσταντίνε, τον Θεό της Αγάπης μας δίδαξες και αυτόν μετέδωσες μέσα μας! Μιαν αγάπη θεϊκή που φέρνει τον έναν άνθρωπο κοντά στην αγκαλιά του Θεού· που κάνει τον άνθρωπο συνάνθρωπο· που ενώνει τα διεστώτα, που εξομαλύνει τις αντιθέσεις, που απεχθάνεται το μίσος, την κακία, τη μισαλλοδοξία, τη διχόνοια και τη διαίρεση.
Την τελευταία φορά που σε συνάντησα, ψέλλισες μια σπουδαία λέξη: «ενότητα». Ήξερες πολύ καλά τι έλεγες! Μέσα στην εν Χριστώ ενότητα κρύβεται και η αγιότητα.Αυτό ήταν το όραμά σου. Το όραμα της Εκκλησίας. Και προς αυτό μας κατηύθυνες πάντοτε.
Από τα βάθη της καρδιάς μας, ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για όλα! Έτσι, απλά…όπως απλή ήταν και η ζωή σου. Συγχώρεσέ μας, γέροντα, αν σε λυπήσαμε με τα λάθη και τις αστοχίες μας.Πνευματικός πατέρας ήσουνα για μας. Και εμείς παιδιά σου.
Φορτωμένοι με αδυναμίες, καταφεύγαμε σε σένα … για να πούμε τον καημό μας, να εκφράσουμε τις αγωνίες μας, να εκμυστηρευτούμε τις ελπίδες και τα όνειρά μας, να βρούμε παρηγοριά και στήριγμα! Έμπαινες μέσα στην κόλασή μας και… σφιχτά αγκαλιάζοντάς μας, έδειχνες τον δρόμο για τον Παράδεισο… μαζί περπατούσαμε τον δρόμο αυτόν! Ποτέ δεν μας άφησες! Είσαι κοντά μας! Δεν έφυγες! Και εμείς κοντά σου είμαστε! Σε αγαπούμε! Καλό παράδεισο! Καλή αντάμωση! Χριστός ανέστη!
Εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου της Χριστιανικής Ένωσης Καβάλας
Ο Πρόεδρος
Θανάσης Στογιαννίδης – Αν. Καθηγητής Τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ
ΑΡΧΙΜ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΚΑΡΙΔΗΣ
1933 – 2023
Στὶς 17 Ὀκτωβρίου 2023 ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον ὁ ἀδελφὸς τῆς Ἀδελφότητός μας π. Κωνσταντῖνος Σακαρίδης.
Ὁ Κωνσταντῖνος Σακαρίδης γεννήθηκε στὸ Κιλκὶς τὸ 1933, ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς. Ὁ πατέρας του τὸν προόριζε γιὰ διάδοχό του στὴν ἐργασία του, στὸ ἐμπόριο. Ἀλλὰ ὁ ἴδιος εἶχε ἀπὸ τὴν πιὸ μικρὴ ἡλικία ἄλλη κλίση, ἄλλη κλήση. Σὰν καλὸς ἔμπορος, ἐπιθυμοῦσε νὰ βρεῖ τόν «καλὸν μαργαρίτην». Ἡ ψυχή του στρεφόταν στὸν Χριστό, τὸν Ὁποῖο ἀγάπησε καὶ ἔκανε κέντρο τῆς ζωῆςτου. Σπούδασε Θεολογία, ἐνῷ παράλληλα στρατεύθηκε στὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων ἡ «ΖΩΗ». Ὡς νέος ἐργάσθηκε στὶς Χριστιανικὲς Μαθητικὲς Ὁμάδες, ὡς ὁμαδάρχης στὸ ἐπιτελεῖο τῶν ὑπευθύνων τῶν Ὁμάδων, ὡς Ἀρχηγὸς στὴν Κατασκήνωση τῶν Χριστιανικῶν Μαθητικῶν Ὁμάδων στὸν Παρνασσό. Ἀπὸ νωρὶς ἔδειξε ἀποφασισμένος νὰ ἀφιερωθεῖ στὸ Χριστιανικὸ Ἔργο «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος» του.
Ὅταν τὸ 1963 ἐκλήθη ἀπὸ τὴν Ἀδελφότητα νὰ γίνει κληρικός, ἀνταποκρίθηκε μὲ ὑψηλὸ αἴσθημα εὐθύνης, κάνοντας ἐφ’ ἑξῆς ἀποστολή του νὰ γίνει ὄργανο τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, φέρνοντας σὲ ἐπαφὴ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Σχεδὸν 60 χρόνια ὑπηρέτησε ὡς ἱερεὺς τὸν Κύριο, τὴν Ἐκκλησία, τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἴδιος σημείωνε στὶς προσωπικές του σημειώσεις τὶς ἀρχὲς ποὺ ἔνιωθε δεσμευμένος νὰ τηρεῖ ἀπαρέγκλιτα:
«α) Ταπεινοφροσύνη σὲ ὅλα, ἰδίως στὰ λόγια. Ἕνωση μὲ τὸν Θεό, τὸ σπουδαιότερο ἀπ’ ὅλα. Ἀναζήτηση σὲ ὅλα καὶ πάντοτε αὐτοῦ ποὺ ἀρέσει στὸν Θεὸ καὶ ὄχι σὲ μένα.
β) Νὰ φυλάω τὴν πιὸ αὐστηρὴ σεμνότητα στὰ βλέμματα καὶ στὰ λόγια.
γ) Νεκρώσεις σωματικὲς λίγες, ἀλλὰ συνεχεῖς.
δ) Νὰ νεκρώνω εἰδικὰ τὰ μάτια μου. Ἡ ὅρασις μὲ τὰ γλιστρήματά της θὰ μποροῦσε νὰ μὲ ὁδηγήσει στὸ χεῖλος τοῦ κρημνοῦ.
ε) Ἂς ἔχω ὡς ἀρχή μου νὰ μὴ μιλῶ ποτὲ γιὰ τὸν ἑαυτό μου, οὔτε ἐπαινώντας τον οὔτε κατηγορώντας τον οὔτε ἀναφερόμενος ἔστω καὶ ἔμμεσα στὰ ἔργα μου, ἐκτὸς ἐὰν ἐρωτηθῶ.
στ) Λεπτότης καὶ ἀγάπη, ὅταν μιλῶ γιὰ τοὺςἄλλους».
Διαδεχόμενος στὴν Καβάλα τὸν π. Κωνστάντιο Χρόνη, ὅταν αὐτὸς ἐξελέγη Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως τὸ 1967, ὁ π. Κωνσταντῖνος ὑπῆρξε ἡ ψυχὴ τ ῆ ς Χριστιανικῆς Ἑνώσεως Καβάλας, τῆς Μονάδας Φροντίδας Ἡλικιωμένων «Κωνστάντειο» στὸν Ἅγιο Σίλα καὶ τῶν Χριστιανικῶν Κατασκηνώσεων τ ῆ ς Ν έ α ς Ἡρακλείτσας.
Ἦταν ἄοκνος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου. Ὡς ἱεροκήρυκας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φιλίππων, Νεαπόλεως καὶ Θάσου, μὲ προθυμία ἔσπευδε νὰ κηρύξει τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ σὲ κάθε γωνιὰ τῆς μακεδονικῆς γῆς, νὰ τελέσει τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας στοὺς ἀγαπημένους του Ἱ. Ν. Ἁγίου Ἰωάννου καὶ Ἁγίου Νικολάου, ἀλλὰ καὶ ἀλλοῦ, ἐκεῖ ὅπου δὲν ὑπῆρχε ἱερέας, καὶ ἀκόμη νὰ ἐπισκεφθεῖ τοὺς φυλακισμένους, νὰ ὀργανώσει τὶς Χριστιανικὲς Μαθητικὲς Ὁμάδες, τὴν καρδιὰ τοῦ κατηχητικοῦ ἔργου τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων ἡ «ΖΩΗ», νὰ δώσει τὴν ψυχή του γιὰ τὴ χριστιανικὴ κατασκήνωση τῆς Νέας Ἡρακλείτσας, νὰ μεριμνήσει γιὰ τοὺς Κύκλους Μελέτης Ἁγίας Γραφῆς, νὰ παραινέσει καὶ νὰ καθοδηγήσει ὅλα τὰ στελέχη τῆς Χριστιανικῆς Ἕνωσης Καβάλας, ἕναν πρὸς ἕναν χωριστά. Παράλληλα, ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν ὑπῆρξε πνευματικὸς προϊστάμενος τῆς Χριστιανικῆς Φοιτητικῆς Ἑνώσεως. Μὲ κέντρο τὴν Καβάλα, ἔδινε τὸ παρὼν στὴν Ἀλεξανδρούπολη, τὴν Ὀρεστιάδα, τὴ Δράμα, τὴν Κομοτηνή, τὴν Ξάνθη τὴ Θεσσαλονίκη, ἀλλὰ καὶ τὴν Ἀθήνα.
Χιλιάδες ψυχὲς ἦταν κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι του καὶ κατέφευγαν σὲ αὐτὸν στὰ προβλήματα τῆς ζωῆς τους, ὅποια καὶ ἂν ἦταν αὐτά. Πόσες ψυχὲς βρῆκαν ἀνάπαυση καὶ γαλήνη στὸ πετραχήλι του! Ὅλοι, πάντοτε εὐπρόσδεκτοι, γνωστοί, ἄγνωστοι, σχετικοὶ μὲ τὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν εἶχαν κάποιο ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον. Καμμία ἐξαίρεση, καμμία διάκριση.Ὅλοι ἦταν παιδιά του. Ὅλοι, καὶ ὅλες τὶς ὧρες. Ὡράριο «λειτουργίας» δὲν εἶχε. Κάθε σταλαγματιὰ τοῦ βίου του, μιὰ ἀπέραντη θυσία, εὐάρεστη στὸν Θεό. Κάθε λεπτὸ τῆς ὕπαρξής του, μιὰ ἀγκαλιὰ γεμάτη στοργή, ἀγάπη καὶ κατανόηση γιὰ τὸν συνάνθρωπο, ὅποιος καὶ ἂν ἦταν αὐτός.
Κοντὰ σὲ ὅλα αὐτά, ἡ καρδιά του ποθοῦσε νὰ μεταδώσει λόγο Χριστοῦ καὶ πέρα ἀπὸ τὰ σύνορα τῆς Ἑλλάδας. Ἀπὸ τὴ νιότη του καλλιεργοῦσε μέσα του αὐτὸν τὸν πόθο. Πρωτοστατοῦσε μὲ ἐνθουσιασμὸ γιὰ τὴν ὀργάνωση τῆς Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς τῆς Μητροπόλεως Φιλίππων, Νεαπόλεως καὶ Θάσου. Πολλὲς φορὲς ἐπισκέφθηκε ὁ ἴδιος τὴν Οὐγκάντα, ποὺ τόσο ἀγάπησε, γιὰ νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιο στοὺςἀδελφούς μας στὴν Ἀφρική.
Ἡ μέριμνά του γιὰ τὸν συνάνθρωπο δὲν εἶχε τελειωμό. Καὶ ὅμως! Ἔβρισκε χρόνο γιὰ αὐτὸ ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας ἀποκαλεῖ «ἡσυχία». Μελετοῦσε καὶ προσευχόταν μὲ κατάνυξη. Ἀντλώντας ἔμπνευση ἀπὸ τὸ πνευματικὸ θησαυροφυλάκιο τῶν ἐμπειριῶν του, ἔπαιρνε στὸ χέρι τὴ γραφίδα, γιὰ νὰ ἔλθουν στὸ φῶς βιβλία μὲ θεολογικὸ βάθος. Ἔτσι, ἄφησε πίσω του πλούσιο συγγραφικὸ ἔργο (Παῦλος, ὁ Ἀπόστολος τῆς Ἀγάπης, Λυτρωτικὰ σαλπίσματα ἀπὸ τοὺς Ψαλμούς, Σαλπίσματα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή κ.ἄ.).
Θαύμαζε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο καὶ ἐπεσήμαινε διαρκῶς ὅτι στὴ ζωὴ τοῦ Χριστιανοῦ δὲν χωράει κανένα εἶδος ὑστεροβουλίας καὶ ἰδιοτέλειας. Ἂν θέλεις νὰ εἶσαι καὶ νὰ λέγεσαι Χριστιανός, τότε λαμβάνεις καὶ τὴν πρόκληση νὰ ζεῖς ἐν Χριστῷ, μὲ εὐθύτητα καὶ εἰλικρίνεια ἀπέναντι στοὺς ἄλλους, ἀπέναντι στὸν Θεό, μὰ κυρίως ἀπέναντι στὸν ἑαυτό σου. Δὲν ὑπάρχουν κρατούμενα γιὰ σένα, ἂν θέλεις νὰ φέρεις τὸ ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ. Ἀγαπᾷς τὸν Χριστὸ μὲ τὰ τέσσερα τέταρτα τῆς καρδιᾶς σου. Συντονίζεσαι ἀπόλυτα μὲ μία κεντρικὴ ἰδέα, μὲ μία πρόταση ζωῆς, καθὼς μπροστά σου ἁπλώνεται ἕνας ὁρίζοντας καθαρός, γνήσιος, αὐθεντικός: Στὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου βλέπω τὸν Χριστό. Ὁ ἄλλος, ὁ ὁποιοσδήποτε ἄλλος, ποὺ δὲν εἶμαι ἐγώ, ἀλλὰ εἶναι ὁ ἄλλος, ὁ διαφορετικός, ὁ ξένος, αὐτὸς ὁ ἄλλος εἶναι ὁ ἀδελφός μου, εἶναι ὁ παράδεισός μου, εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ζῶ, εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο θέλω νὰ ὑπάρχω· διότι μέσα στὰ μάτια του βλέπω τὸν Χριστό, ποὺ εἶναι ἡ ἀνάσα μου, εἶναι ἡ ζωή μου. Ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστὸ εἶναι ἀγάπη γιὰ τὸν ἄλλο. Ἀγάπη ἀνυπόκριτη, ἄδολη, εἶναι ἡ θρησκεία τῆς ἀγάπης, καὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι μιὰ μεγάλη ἀγκαλιά, ποὺ εἰλικρινής. Ἀγάπη ἀνιδιοτελής, δίχως κρατούμενα, δίχως ὅρια, δίχως ἀμφιβολία. Ὁ Χριστιανισμὸς χωρᾷ τὸν κόσμο ὁλάκερο. Ὁ π. Κωνσταντῖνος Σακαρίδης ἔζησε μιὰ ζωὴ στὴν ὁποία ἦταν «τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός» (Κολ., γ΄ 11). Δὲν ἔπαυσε στιγμὴ νὰ διδάσκει, μὲ τὸν λόγο καὶ τὴ ζωή του, τὸν Θεὸ τῆς Ἀγάπης. Μιᾶς ἀγάπης θεϊκῆς, ποὺ φέρνει τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ· ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο συνάνθρωπο· ποὺ ἑνώνει τὰ διεστῶτα, ποὺ ἐξομαλύνει τὶς ἀντιθέσεις, ποὺ ἀπεχθάνεται τὸ μῖσος, τὴν κακία, τὴ μισαλλοδοξία, τὴ διχόνοια καὶ τὴ διαίρεση.
Ὁ π. Κωνσταντῖνος πέρασε τὰ τελευταῖα χρόνια στὸν ἀγαπημένο του Οἶκο Ὑπερηλίκων «Κωνστάντειο», δεχόμενος τὴν ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν καὶ συνεργατῶν του. Ὁ ἴδιος, ἑτοιμαζόμενος γιὰ τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, μεταρσιωμένος συνομιλοῦσε μέ «τὸν Λατρευτό του καὶ τὸν Ἕνα», εὑρισκόμενος μεταξὺ γῆς καὶ Οὐρανοῦ. Ὥσπου, μετὰ ἀπὸ σύντομη νοσηλεία στὸ Γενικὸ Νοσοκομεῖο Καβάλας, ἦλθε ἡ στιγμὴ νὰ πεῖ τὰ λόγια τοῦ ἁγίου καὶ δικαίου Συμεών:«Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν Σου Δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά Σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν Σου» (Λουκ., β΄ 29-30).
Ὅλοι ἐμεῖς οἱ ζῶντες καὶ περιλειπόμενοι ἀδελφοὶ καὶ συνεργάτες τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων ἡ «ΖΩΗ» νιώθουμε ὅτι κατευοδώνουμε ἕναν Πατέρα, ποὺ θὰ βρεῖ παρρησία ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, καὶ ὅτι προπέμπουμε ἕναν πρέσβυ, γιὰ νὰ πρεσβεύει στὸν Κύριο καὶ γιὰ αὐτὸ τὸ Ἔργο, ποὺ ὁ ἴδιος ἀγάπησε καὶ διακόνησε.
Από το ορθόδοξο περιοδικό “Ζωή”
