Κύριε, η σημερινή ημέρα της τόσης χαράς και αγαλλιάσεως συμπίπτει να είναι και η τελευταία κατασκηνωτική μας ημέρα. Αισθανθήκαμε τις δέκα αυτές μέρες τόσο ζωντανή την παρουσία Σου ανάμεσα μας. Τη ζήσαμε στην όμορφη φύση, στη θάλασσα, στον καθαρό αέρα. Τη νοιώσαμε στη χαρούμενη συντροφιά μας, τη ψηλαφίσαμε στο πλήθος των ευεργεσιών Σου, τη μεγάλη αγάπη που έδειξες σε μας όλες τις ημέρες. Ναι, Κύριε, μπορούμε με βεβαιότητα να το πούμε ότι όλοι μας, άλλοι λίγο και άλλοι πολύ, σε ζήσαμε τις ημέρες αυτές γι΄ αυτό και νιώθουμε περισσότερο συνδεδεμένοι μαζί Σου. Αισθανόμαστε ακόμα πιο ξαλαφρωμένοι από τα ελαττώματά μας και τις αδυναμίες μας.
Αυθόρμητα, Πατέρα μας, ανεβαίνει στα χείλη μας από τα βάθη της καρδιάς μας ένα ολόθερμο «ευχαριστώ».
Θα θέλαμε όμως και κάτι να Σου προσφέρουμε. Μια υπόσχεση. Να σου υποσχεθούμε, Κύριε, την ιερή αυτή στιγμή ότι δε θα ξεχάσουμε ποτέ τις δωρεές σου αυτές. Δε θα ξεχάσουμε την αγάπη Σου. Δε θα ξεχάσουμε την όμορφη κατασκηνωτική μας ζωή. Και κάτι άλλο, ότι θα αγωνιστούμε, θα προσπαθήσουμε να μείνουμε πιστοί σε Σένα, να μεταφέρουμε το μήνυμα της Χριστιανικής αλήθειας παντού όπου βρεθούμε, να γίνουμε και μεις μαθητές Σου μέσα στη κοινωνία. Είναι μεγάλες οι υποσχέσεις που σου δώσαμε Κύριε και φοβόμαστε μήπως δε φανούμε συνεπείς. Αλλά όταν Συ είσαι βοηθός μας και στήριγμα μας, ναι, Κύριε, θα τα καταφέρουμε! Αμήν!
